روز ۴ نوامبر ۱۹۸۱پایگاه بایکونور شاهد پرتاب یک سفینه با موشکی از نوع پروتون بود. این کاوشگر ۷۶۰ کیلوگرمی که ونرا-۱۴ نام داشت باید به طرف سیاره همسایه زمین “زهره” می‌رفت و با فرود نرم بر روی آن ضمن فرستادن عکس، اطراف خود را بررسی و نتایج را به زمین ارسال می‌کرد.
پس از سفری چهار ماهه در ۵ مارس ۱۹۸۲ به فضای زهره رسید. در آنجا ونرا-۱۴ به دو قسمت تقسیم شد. یک بخش در مدار قرار گرفت تا به عنوان ایستگاه مخابراتی مورد استفاده قرار گیرد و یک قسمت هم برای فرود مسیر خاصی را در پیش گرفت. در ارتفاع ۵۰ کیلومتری چتر نجات باز شد ونرا-۱۴ در ۱۳.۲۵ ° جنوبی ۳۱۰ ° شرقی در دشت بازالت فرود آمد.
در بخش فرودی ابزار و تجهیزات آزمایشگاهی متعددی وجود داشت. این وسیله‌ها برای اندازه گیری‌های مختلف بکار گرفته شدند. شتاب سنج، دماسنج، فشارسنج طیف سنج، دستگاه حفاری و دستگاهی برای آزمایش شیمیایی خاک، ۲ دوربین تله فوتومتر، کروماتوگرافی گاز، رطوبت سنج، اسپکترومتر اشعه از جمله سامانه‌های ونرا-۱۴ بودند.
با توجه به فشار هوای فوق‌العاده و دمای بالای سیاره زهره، این کاوشگر برای حداقل برای ۵۷ دقیقه در محیطی با درجه حرارت ۴۶۵ درجه سانتیگراد و فشار ۹۴ برابر زمین(۹.۵ مگاپاسکال) برنامه‌ریزی شده بود.
ونرا-۱۴ توانست اطلاعات و عکس‌های جالبی از زهره را به زمین مخابره کند. همچنین مته این کاوشگر ضمن خاکبرداری از سطح بازالتی سیاره به تجزیه و تحلیل مواد سازنده زهره پرداخت.
