با انجام اولين آزمايش هسته اي هند در 18 مه 1974م در صحراي راجستان در غرب اين كشور و نزديك مرز پاكستان، كشور هند پس از امريكا، شوروي، فرانسه، انگلستان و چين، ششمين كشوري بود كه از قدرت هسته اي برخوردار شد. بيست و چهار سال بعد در ماه مه 1998 م، هند 5 آزمايش هسته اي ديگر انجام داد و عملاً موفق به ساخت بمب هسته اي شد. به اين ترتيب، هند، با توجه به منازعه طولاني خود با پاكستان و نيز مطرح بودن به عنوان قدرت منطقهاي در جنوب آسيا، قدرت نظامي و سياسي خود را افزايش داد. اين امر تلاش پاكستان را نيز برانگيخت و پس از چندي اين كشور هم به جمع دارندگان بمب هسته اي پيوست. دستيابي هند به سلاح هسته اي نشان داد، تا وقتي كه قدرتهاي بزرگ دارنده اين سلاح، از انهدام زرّادخانه سلاحهاي كشتار جمعي خود اجتناب ميورزند، مسابقه تسليحاتي در جهان تداوم خواهد يافت و كشورهاي مختلف نيز در پي دستيابي به چنين تسليحاتي خواهند بود.
هنگامی که چین، نخستین بمب هسته‌ای خود را در سال ۱۹۶۴ آزمایش كرد، ترس از قدرت روزافزون چین، آمریکا را متوجه هند نمود که به دنبال دستیابی به بمب اتمی بود. هند برای ساخت بمب اتمی خود از راکتورهای آب سنگینی استفاده كرد که کانادا در اختیار این کشور قرار داده بود؛ رآکتورهایی که قابلیت و توانایی تولید «پلوتونیوم» به منظور کاربری‌های نظامی را داشت.هم‌زمان نیز آمریکا ۲۰ تن آب سنگین در اختیار هند گذارد تا سایت آب سنگین خود را راه‌اندازی کند و اینچنین بود که هند سرانجام با کمک آمریکا موفق شد تا نخستین بمب اتمی خویش را در سال ۱۹۷۴؛ یعنی ده سال پس از نخستین تجربه چین، آزمایش کند.