محققان می‌گویند افرادی که پس از ابتلا به کووید ۱۹، حس بویایی خود را از دست داده و در صددند تا بار دیگر این حس را بدست آورند به جای درمان با استروئیدها تحت “آموزش بویایی” قرار بگیرند.
این فرآیندی است که شامل استشمام بوهای مختلف در طی چند ماه برای بازآموزی مغز به منظور تشخیص بوهای گوناگون است.
گروهی از متخصصان بین المللی می‌گویند که “آموزش بویایی” ساده و ارزان است و برخلاف استروئید درمانی عوارض جانبی بالقوه ندارد.
از دست دادن حس بویایی همراه با تب و سرفه مداوم از اصلی ترین علائم ابتلا به ویروس کروناست.
در بیشتر موارد، از بین رفتن حس بویایی پس از گذشت دوره بیماری نسبتا سریع بازمی گردد. اما از هر پنج نفر، یک نفر گفته‌اند که هشت هفته پس از ابتلا به کووید هنوز با این مشکل روبرو هستند.
یک روش درمانی توسط پزشکان، تجویز دوره‌ای از داروها تحت عنوان کورتیکواستروئیدهاست که باعث کاهش التهاب در بدن شده و تاکنون برای درمان بیماری‌هایی مانند آسم از آن‌ها استفاده می‌شود.
اما پروفسور کارل فیلپات از دانشکده پزشکی نورویچ که در این تیم تحقیقاتی حضور داشته، گفته است موارد کمی وجود دارد که نشان می‌دهد کورتیکواستروئیدها به کسانی که حس بویایی خود را از دست داده‌اند، کمک کرده است.
به گفته پروفسور فیلپات “از آن جا که این قبیل داروها عوارض جانبی بالقوه شناخته شده‌ای دارند، توصیه ما این است که نباید در این گونه موارد (از دست دادن حس بویایی بعد از ابتلا به کووید) تجویز شوند. خوشبختانه اکثر افرادی که بویایی خود را از دست می‌دهند، خود به خود حس بویایی‌شان برمی‌گردد.”
از جمله عوارض جانبی استروئیدها می‌توان به فشارخون بالا، تجمع مایعات در بدن و مشکلات تغییرات رفتاری و خلقی اشاره کرد.
به جای استروئید درمانی، پژوهشگران در مقاله‌ای که در ژورنال آلرژی و رینولوژی به چاپ رسانده‌اند “آموزش بویایی” را توصیه کرده‌اند.
این روش شامل استشمام چهار چیز با بوی مشخص، به راحتی قابل شناسایی و آشناست. به عنوان مثال پرتقال، نعناع، سیر و یا قهوه دو بار در روز و به مدت چند ماه است.
پروفسور فیلپات گفته تحقیقات نشان داده که ۹۰ درصد این افراد پس از شش ماه بطور کامل حس بویایی خود را بدست آورده‌اند.
به گفته او چنانچه در این مدت حس بویایی بازنگشت،”آموزش بویایی” به بازآموزی مسیرهای بویایی مغز کمک کرده تا بوهای مختلف را تشخیص دهد.
پروفسور فیلپات همچنین افزوده: “هدف از این روش بهبود براساس انعطاف پذیری عصبی است، یعنی توانایی مغز برای سازماندهی مجدد خود برای جبران یک تغییر یا آسیب.”