محققان دانشگاه صنعتی امیرکبیر در فاز آزمایشگاهی پارچه‌های نانو کامپوزیتی را تولید کردند که قادر است با حذف آلودگی از آب، سوخت گازی تولید کند.
به گزارش آردی نیوز، دکتر تینا حریفی، پژوهشگر دانشکده مهندسی نساجی دانشگاه صنعتی امیرکبیر، با بیان اینکه ارائه روش‌هایی که همزمان قادر به حذف آلاینده‌های آلی و تولید سوخت‌های گازی باشد، مورد توجه محققان بوده است، افزود: بر این اساس در طرح حاضر تلاش کردیم تا با تثبیت نانوذراتی با خاصیت فتوکاتالیستی/مغناطیسی بر روی یک پارچه پلی‌استری، با حذف خورشیدی آلاینده‌های آلی از آب، گازهای کاربردی از قبیل متان، دی‌اکسید کربن و مقداری هیدروژن تولید کنیم.
حریفی با بیان اینکه در این طرح، از پارچه به عنوان یک بستر انعطاف‌پذیر جهت تثبیت نانوذرات استفاده کردیم، ادامه داد: بنابراین نیاز به طراحی راکتور با شکل خاص از بین می‌رود و این امر کاهش هزینه فرایند را در پی دارد. از سوی دیگر، نانو ذرات مورد استفاده در این طرح، گاز متان بیشتری را در مقایسه با نانوذرات استفاده شده در پژوهش‌های مشابه تولید می‌کنند.
وی با تاکید بر اینکه نانو ذراتی که در پژوهش حاضر بر روی پارچه سنتز شده، نانوکامپوزیت سه‌جزئی هستند، اظهار کرد: نانوذرات فتوکاتالیستی دی‌اکسید تیتانیوم با دریافت نور خورشید آلاینده‌های آلی را تجزیه کرده و گاز تولید می‌کنند. حضور نقره در ساختار نانوکامپوزیت فعالیت نانوذرات فتوکاتالیستی را افزایش داده و حضور نانوذرات اکسید آهن نیز علاوه بر بهبود فعالیت فتوکاتالیستی به این نانو کامپوزیت خاصیت مغناطیسی می‌بخشد.
به گفته این محقق خاصیت مغناطیسی این امکان را می‌دهد که بتوان نانوذرات را به‌آسانی از پساب جدا کرد و نگرانی‌های زیست‌محیطی ثانویه ایجاد نخواهد شد.
این محقق با بیان اینکه در این پژوهش آزمایشگاهی نانوکامپوزیت TiO2/Ag/Fe3O4 به‌صورت درجا بر روی منسوج پلی استری سنتز شده است، خاطر نشان کرد: پس از انجام آزمون‌های مشخصه‌یابی، عملکرد این منسوج در حذف ترکیب آلی استیک اسید و تولید گازهای متان، دی‌اکسید کربن و هیدروژن ارزیابی شد و نتایج به دست آمده بیانگر افزایش 36 و 76 برابری تولید گاز دی‌اکسید کربن و متان در حضور نانوکامپوزیت در مقایسه با نانوذرات TiO2 بوده است.
این تحقیقات با تلاش‌های پروفسور مجید منتظر عضو هیأت علمی و دکتر تینا حریفی پژوهشگر دانشکده مهندسی نساجی دانشگاه صنعتی امیرکبیر و با همکاری پروفسور باهنمن و دکتر دیلر از دانشگاه هانوفر کشور آلمان اجرایی و نتایج آن در Journal of Cleaner Production با ضریب تأثیر 5.651 منتشر شده است.