مکس هوداک، بنیان‌گذار نورالینک که همراه با ایلان ماسک شرکتی برای پیوند مغز و رایانه راه‌اندازی کرده است، ادعا می‌کند که فناوری ایجاد پارک ژوراسیک هم اینک موجود است.
هوداک در توییتر خود نوشت: «اگر ما اراده کنیم احتمالا قادر به ساختن پارک ژوراسیک هستیم. البته اصل دایناسورها را نمی‌توانیم تولید کنیم، اما شبیه آنها را می‌توانیم. شاید ۱۵ سال تولید مثل به علاوه مهندسی ژنتیک برای به دست آوردن گونه‌های فوق‌العاده و عجیب و غریب کافی باشد.»
معلوم نیست هوداک وقتی می‌گوید «ما» به چه کسی اشاره دارد. نورالینک یک تراشه را در مغز یک خوک و یک میمون کاشته است. اما به نظر نمی‌رسد که در حوزه شبیه‌سازی حیوانات کاری کرده باشد.
اگر اشاره هوداک به طور کلی به دانشمندان و محققان ژنتیک باشد، این احتمال عملی‌تر می‌شود، گرچه این پروژه به طرز غیر‌قابل انکاری دشوار خواهد بود.
دانشمندان چند گونه جانوری از جمله گرگ، سگ، گربه، میمون و به خصوص گوسفند را شبیه‌سازی کرده‌اند. یک راسوی پا‌سیاه که درفهرست گونه‌های در معرض انقراض ایالات متحده قرار دارد، نیز شبیه‌سازی شده است. اما دانشمندان هنوز موفق به خلق یک حیوان منقرض‌شده نشده‌اند.
هوداک توییت کرد: «تنوع زیستی (انعطاف‌پذیری طبیعت) قطعا ارزشمند است. حفاظت از گونه‌ها مهم و منطقی است. اما چرا در آن جا متوقف شویم؟ چرا ما به عمد سعی در ایجاد تنوع بدیع نداشته باشیم؟»
چالش در ایجاد دایناسورهای مطابق با اصالت ژنتیکی به این دلیل است که حفظ ماده نرم حاوی دیانای دشوار است.
دکتر سوزی میدمنت، محقق دایناسور در موزه تاریخ طبیعی، گفت: «پشه و مگس قدمتشان به زمان دایناسورها می‌رسد. آنها پوسته سخت ژن دایناسورها را حفظ کرده‌اند، اما نه بافت‌های نرم دیانای را».
ممکن است از یک حشره کوچک مانند پشه یا مگس برای استخراج دیانای استفاده شود، اما حتی در مواردی که خون یا بافت نرم پیدا شود تضمینی برای دست یافتن به مواد ژنتیکی لازم برای شبیه‌سازی نیست.
همان‌طور که هوداک پیشنهاد می‌کند، پرورش و مهندسی گونه‌های جدید ممکن است. البته این نیازمند درک بسیار بیشتری از ژنوم است. در فیلم پارک ژوراسیک، آنها از دیانای قورباغه برای تکثیر خزندگان استفاده کردند، اما دانشمندان در حال حاضر نمی‌دانند که از ژن‌های کدام حیوان می‌توان برای بازسازی دایناسورها استفاده کرد.
میدمنت گفت:«ژنوم مجموعه کامل دیانای یک موجود زنده است. بدون وجود ژنوم کامل، تشخیص این که کدام قسمت از دیانای پیدا شده است غیرممکن است و بنابراین پر کردن شکاف‌ها در دیانای برای ساخت یک حیوان کامل ممکن نیست. اما اگر شما کل ژنوم را داشتید و می‌خواستید شکاف‌ها را پر کنید، قطعا این کار را با قورباغه‌ها انجام نمی‌دادید، زیرا قورباغه‌ها دوزیست هستند. اگر می‌خواهید این کار را انجام دهید، می‌توانید از دیانای پرنده استفاده کنید. زیرا پرندگان دایناسور هستند. یا ممکن است این کار را با دیانای تمساح انجام دهید، زیرا آنها با دایناسورها جد مشترک دارند.»
دانشمندان در حال تلاش برای بازسازی گونه‌های مشابه منقرض‌شده مانند شبیه‌سازی ماموت با استفاده از یک فیل آسیایی هستند که مقدار زیادی ماده دیانای ماموت را دارد. با این حال، حتی در آن صورت، این روند ممکن است روش بهینه برای حفاظت از طبیعت نباشد.
در سال ۲۰۱۵ دیوید ارنفلد، استاد زیست‌شناسی در دانشگاه راتگرز در نیوبرانزویک در نیوجرسی، به ایندیپندنت گفت: «اگر این روش جواب دهد، بازگشت گونه‌های منقرض شده تنها محدود به چند گونه خواهد ماند و نیز بسیار گران خواهد بود. آیا این پروژه منابع مالی را از اقدامات حفاظتی واقعی که در حال حاضر کار می‌کند و همیشه دچار کمبود بودجه است، منحرف نخواهد کرد؟»
او گفت:«در حالی که محیط‌‌‌بانان شجاع جان خود را به خطر می‌اندازند تا از جمعیت رو به کاهش فیل‌های آفریقایی در برابر شکارچیان غیرمجاز محافظت کنند، ما درباره بازگرداندن یک ماموت پشمالو صحبت می‌کنیم. به این فکر کنید».