رابرت وودوارد”، شیمیدان آلی آمریکایی و برنده جایزه نوبل شیمی در سال 1917 میلادی در چنین روزی متولد شد.
“رابرت برنز وودوارد” (Robert Burns Woodward)، در 10 آوریل 1917 (21 فروردین) در بوستون متولد شد. او سهم بزرگی در کمک به شیمی آلی مدرن به خصوص در سنتزها و تعیین ساختار پیچیده مواد طبیعی داشت. به موجب خدمات علمی این دانشمند، جایزه نوبل شیمی در سال 1965 به او اهدا شد. از نظر بسیاری، وودوارد، برترین شیمیدان آلی قرن بیستم است.
در سال 1944، وودوارد به کمک محقق دوره‌ی فوق دکترای خود، “ویلیام ون اگرز دورینگ”(William von Eggers Doering)، گزارشی را در خصوص ترکیب “آلکالوئید کینین”(alkaloid quinine) تهیه کرد که برای درمان بیماری مالاریا از آن استفاده می‌شد. در خلال دهه 40 میلادی، وودوارد توانست بسیاری از ترکیبات پیچیده طبیعی شامل کینین، کورتیزون، استریکنین، لیزرجیک اسید، رزرپین، سبزینه یا کلروفیل، سفالوسپورین و کلشیسین را مشخص کند.
همچنین موفق شد دوران جدیدی را در علم شیمی آلی خلق کند که برخی اوقات از آن به عنوان “عصر وودواردین” (‘Woodwardian era’) نیز یاد می‌شود.
وودوارد در طول عمر خود بیش از 200 مقاله علمی منتشر کرد و تحقیقات گسترده‌ای در علم شیمی آلی از خود به یادگار گذاشت. او توانست دانشجویان دکترا و فوق دکترای بسیاری را آموزش دهد که بسیاری از آنان از دانشمندان و اساتید بزرگ دنیای علم محسوب می‌شوند.
سطح عمیق دانش شیمی و همچنین قابلیت بی‌نظیر وودوارد در به کارگیری مفاهیم آکادمیک بصورت کاربردی، وی را به بزرگترین دانشمند شیمی آلی قرن بیستم میلادی تبدیل کرد. وودوارد توانست بیش از 20 مدرک علمی افتخاری شامل هفت دکترای افتخاری از دانشگاه‌های بزرگی چون هاروارد و کمبریج دریافت کند. او در کنار تمام این افتخارات، موفق به دریافت جایزه نوبل شیمی در سال 1965 شد.