تنها شما نیستید!
تکمیل قطعات یک پازل، پختن نان، رنگ کردن پارچه و لباس یا تمرین ساز هم حدی دارد.
یک سال ماسک زدن، حفظ فاصله اجتماعی، کار از طریق تماس در فضای مجازی و آموزش از راه دور، ما را خسته کرده است و همگی آرزوی بازگشت به زندگی عادی را داریم.
این احساسی است که با امیدواری‌های ناشی از ارائه واکسن، بسیاری کاربران شبکه‌های اجتماعی در آن شریکند.
دکتر دزموند آپتون پَتون، استاد جامعه‌شناسی در دانشگاه کلمبیا، در توییتی نوشت: «آیا فرد دیگری هم جز من این روزها یافتن راهی برای یک زنگ تفریح را دشوار می‌بیند؟ خیلی‌ها (از جمله من) سخت خسته شده‌ایم.»
ناتالی تئودور، روانپزشک اهل شیکاگو، می‌گوید که این خستگی احتمالا ناشی از آن است که جامعه یک سال تمام را زیر فشار استرس مزمن بوده است. او به سایت «سالن» گفت که راه‌هایی که فرد معمولا استرس خود را کاهش می‌داد، برای مدت‌های طولانی به روی ما بسته مانده است. وی گفت: «زندگی در شرایط استرس دائم به معنای آن است که ما برای حل فراز و نشیب‌های زندگی و دیگر عوامل تهییج احساساتمان، فضای کمتری داریم.»
او افزود: «خستگی در اخذ تصمیم» هم در احساس فرسودگی ما نقش دارد.
ناتالی تئودور گفت: «به دلیل همه‌گیری، هر فعالیتی که برای خودمان انتخاب می‌کنیم با احتمال خطر همراه است که عاملی بسیار خسته‌کننده به شمار می‌آید.»
اَنزلی کمبل، مشاور خانواده و ازدواج و رئیس بخش بالینی «سامیت وِلنِس گروپ»، می‌گوید که احتمالا واکسن (کووید-۱۹) در بروز خستگی در جامعه نقش دارد. او به «سالن» گفت که سیستم عصبی ما برای یک سال تمام در وضعیت اضطراری و حفظ حیات بوده و حالا با توجه به این که پایان آن چندان دور نیست، به ناگاه احساس می‌کند می‌تواند آرام بگیرد.این امر توجه مردم را چالش‌های سال گذشته‌شان جلب کرده است.
خانم کمبل می‌گوید: «حالا که میزان عفونت کاهش یافته است، مردم واکسینه می‌شوند و برخی از آن‌ها به زندگی عادی بازگشته‌اند یا احساس ایمنی بیشتری می‌کنند، نیاز به تلاش دائمی برای حفظ حیات نیز همراه آن کاهش می‌یابد. این باعث شده است که بسیاری از مراجعان من به خود فرصت بدهند و پیامد آنچه در سال گذشته بر آن‌ها گذشت را متوجه شوند که خود به خستگی عمیق‌تری منجر می‌شود.»
خستگی همچنین می‌تواند از تغییر عادات و نحوه زندگی ناشی از همه‌گیری هم ناشی شود.
دکتر اود هِنین، یکی از بنیان‌گذاران و مدیران برنامه رفتار ذهنی کودک، به «سالن» گفت که زندگی در قرنطینه شبیه «خستگی دائمی ناشی از یک پرواز طولانی» است: «برنامه روزانه ما، از هنگامی که باید بیدار شویم تا آماده شدن برای کار یا مدرسه، وقت نهار، زمان ورزش، گذراندن وقت با خانواده و دوستان و زمان رفتن به تختخواب در شب، همه و همه تعیین‌کننده ساعت بدن و میزان انرژی ما در طول روز است. مدت زمانی که در روشنایی روز سپری می‌کنیم نیز نقشی کلیدی دارد. تغییر ناگهانی و شدید در عادات روزمره و کاهش مدت زمانی که به دلیل قرنطینه در خارج از خانه صرف می‌کنیم، همراه با حفظ فاصله اجتماعی، در ریتم بیولوژیک بدن دخالت کرده و انرژی ما را به گونه‌ای چشمگیر کاهش داده است.»