مطالعه محققان روی عنکبوت‌های خرچنگی نشان داد که آنها از تارهای خود برای سفرهای طولانی به منظور یافتن خانه جدید یا منابع غذایی استفاده می‌کنند. تحقیقات جدید بر روی عنکبوت خرچنگی نشان می‌دهد که آنها به جای پیاده‌روی مسیرهای خیلی بلند، از تارهایشان برای ساختن ساختاری مانند چتر نجات استفاده کرده و پرواز می‌کنند. عنکبوت‌های خرچنگی تازه متولد شده از این کار برای ترک خانه خود و عنکبوت‌های خرچنگی بزرگسال از چترهای ابریشمی خود برای یافتن جفت و منابع غذایی جدید استفاده می‌کنند.
به گزارش آردی نیوز به نقل از گیزمودو، عنکبوتها معمولا شناخته شده نیستند، اما آیا می‌دانید برخی از آنها می‌توانند پرواز کنند؟
برخی مستندات حاکی از آن است که بعضی از عنکبوت‌های شجاع با چتر نجات خود از اقیانوس‌ها عبور کرده‌اند، اما جزئیات دقیق این که چگونه این کار را انجام می‌دهند، تاکنون هرگز به طور دقیق مورد مطالعه قرار نگرفته است.
یک مهندس آیرودینامیک از دانشگاه فنی برلین به نام “مونسانگ چو” نگاه عمیقی به چگونگی انجام این کار توسط این موجودات کوچک خارق العاده کرده است. میانگین اندازه یک عنکبوت خرچنگ حدود 5 میلی‌متر است، بنابراین برای پرواز اندازه مناسبی دارد.
وی آنها را از کودکی رصد کرد. آزمایش چو با این عنکبوتها کاملا ساده بود، اما دستاوردهای واقعا جالبی در مورد پرواز عنکبوتها به دست آورد.
“چو” نمونه‌ای از 14 عنکبوت را جمع‌آوری کرد و آنها را به یک پارک در برلین آورد تا ببیند که چگونه با بادهای طبیعی ارتباط برقرار می‌کنند. وی قبلا مطالبی را درباره موجوداتی که از تونل‌های باد استفاده می‌کنند، خوانده بود.
وی برخی از رفتارهای معمول را در بین عنکبوتها و شرایط پروازی بررسی کرد. این موجودات ابتدا با هشت عدد پای خود، رشته‌های تار را گره می‌زند، سپس آنها را برای آزمایش شرایط باد در هوا می‌گیرد.
عنکبوتها از پاهای جلویی خود برای تحلیل شرایط باد استفاده می‌کنند. به نظر می‌رسد آنها سرعت و جهت باد را با کاری شبیه به لیسیدن انگشت بررسی می‌کنند.
عنکبوت‌های خرچنگی به دنبال شرایط کاملا مناسب هستند که سرعت باد کمتر از 3.3 متر بر ثانیه نباشد.
پس از آن که شرایط باد بر وفق مرادشان شد، کاملا صاف می‌ایستند، پشت خود را به باد می‌کنند و 50 تا 60 نانوتار تولید می‌کنند که آنها را به آسمان می‌برد. هر یک از این تارها تقریبا 3 متر طول دارد.
“شریل هایاشی”، زیست‌شناس عنکبوتی در موزه تاریخ طبیعی آمریکا گفت: هنگامی که تارها به شکل چتر نجات بالا می‌روند، عنکبوت اجازه می‌دهد رشته‌های نگه‌دارنده که به صورت لنگر عمل می‌کند، پاره شده و پرواز کند.
این مطالعه به ما دید عمیقی می‌دهد که عنکبوتها چگونه برای انجام این کار تکامل یافته‌اند. آنها به معنای واقعی کلمه از طریق هوا پرواز می‌کنند. “چو” دریافت که این روش پرواز به دلیل ضخامت قابل مقایسه تار عنکبوت با ویسکوزیته هوا عملی شده است.
هر یک از تارهای تولید شده توسط عنکبوت به طور متوسط نازکتر از طول موج نور مرئی است که بین 400 تا 700 نانومتر است. “چو” به رسانه‌ها گفت: اکثر حشرات بالدار، با ایجاد یک گرداب هوایی با استفاده از بال خود برای بلند کردن بدن خود و معلق ماندن در هوا استفاده می‌کنند، اما این تارها با مقیاس نانو، آنقدر نازک هستند که از ویسکوزیته هوا برای معلق ماندن در هوا استفاده می‌کنند.
وی افزود: می‌توان گفت که هوا برای تار عنکبوت، مانند عسل است. /ایسنا