تیمی از دانشمندان در ژاپن با بررسی زمینه‌های ژنتیکی عامل تشکیل دندان‌ها در آغاز تکامل انسان، سرنخی از نحوه بازسازی آنها در افراد بزرگسال مبتلا به بیماری‌های ژنتیکی که باعث از بین رفتن دندان‌های آنها شده کشف کردند.
به گزارش پایگاه خبری تحقیق و توسعه، این کشف به درک جدیدی از نحوه تنظیم ژن خاص در رفتار مولکول‌های مهم شناخته شده در رشد دندان منتهی می‌شود و پژوهشگران توانسته‌اند با تحقیق روی جوندگان مانند موش، به نتایج امیدوارکننده‌ای برسند.
این تحقیق را که دانشمندان دو دانشگاه کیوتو و فوکوی ژاپن انجام داده‌اند، با یک جفت مولکول به نام «پروتئین استخوان مورفوژنتیک» آغاز شد.
این مولکول‌ها برای تنظیم رشد اندام‌ها و بافت‌های مختلف در مراحل اولیه رشد انسانی شناخته شده‌اند، اما این تیم پژوهشی قصد داشت به طور خاص بررسی کند که چگونه آنها روی رشد دندان تأثیر می‌گذارند و چگونه می‌توان از این فرایندها برای احیای دندان استفاده کرد.
این تحقیق، پژوهشگران را به سمت یک ژن خاص به نام «ژن شماره ۱» مرتبط با رشد دندان سوق داد. از آنجا که تعاملی بین ژن شماره ۱ و پروتئین استخوان مورفوژنتیک کشف شد، دانشمندان گمان کردند می‌توان مسیری برای تداخل در رفتار و رشد دندان فراهم کرد.
اما مشکلی که این مطالعه در مورد آن هشدار می‌دهد این است که هدف قرار دادن فعالیت پروتئین استخوان مورفوژنتیک از این طریق، با توجه به عملکردهای گسترده مولکول‌ها، می‌تواند به طور کلی تمامی بدن را تحت تأثیر قرار دهد.
پژوهشگران دانشگاه‌های کیوتو و فوکوی، اثرات چند آنتی بادی مونوکلونال را بر روی ژن شماره ۱ در بدن موش‌های دارای شرایط ژنتیکی مشخص شده که به از دست رفتن دندان منجر می‌شود، آزمایش کردند.
آزمایش‌های بعدی آنها بر روی خوک‌ها و سگ‌ها به همین اندازه امیدوارکننده است و این تیم تحقیقاتی پیش‌بینی می‌کند که این درمان روزی به یک روش مؤثر برای درمان ژنتیکی دندان‌های آسیب‌دیده تبدیل شود.