قلب مصنوعی دستگاهی است که می‌تواند جایگزین قلب طبیعی شود. قلب مصنوعی به طور معمول برای یافتن زمان جهت پیوند قلب طبیعی استفاده می شود اما می‌توان از آن به طور طولانی در زمانیکه پیوند قلب طبیعی غیرممکن است هم بهره گرفت. مطالعه برای قرار دادن دستگاهی به جای قلب از ۱۹۴۷ توسط دکتر ویم یوهان کلف(Willem Johan Kolff) آغاز گردید. ۲۰ سال بعد یعنی در سال ۱۹۶۷ اولین پیوند موفقیت آمیز قلب(طبیعی) توسط دکتر کریستین بارنارد در کیپ تاون، آفریقای جنوبی انجام شد.
طی سال‌های ۱۹۷۱-۱۹۷۹ سه شخصیت مهم در زمینه پیوند قلب به تیم دکتر کلف پیوستند: دون اولسن(Don Olsen) دامپزشک متخصص پیوند اعضا در حیوانات، مهندس پزشکی رابرت جاروویک طراح قلب‌های مصنوعی مختلف و دکتر جراح ویلیام دوریس(William DeVries) که برخی جراحی‌های انتقال از حیوانات بر روی انسان را انجام داده بود.
طی سال‌های ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۶ این گروه موفق شدند با استفاده از پیوند قلب مصنوعی سه گوساله را ۳۰, ۱۸۴ و ۲۶۸ روز زنده نگه دارند و سرانجام آنها توانستند در ۳ دسامبر سال ۱۹۸۲ اولین قلب مصنوعی با نام جارویک–۷ را طی یک عمل جراحی موفقیت آمیز در بدن انسان قرار دهند.
عمل توسط دکتر ویلیام دووریس انجام شد و در بدن بیماری به اسم بارنی کلارک(Barney Clark) قرار گرفت. قلبی که توسط یک تیم به سرپرستی ویم یوهان کلف و رابرت جارویک(Robert Jarvik) طراحی و ساخته شده بود. این اولین قلب از ۵ قلب مصنوعی جارویس بود. بیماران زمان‌های مختلفی زنده ماندند. بطور مثال بارنی کلارک ۶۱ ساله، بعد از عمل ۱۱۲ روز زنده بود و ویلیام شرودر ۶۲۰ روز.
وی در اوت ۱۹۸۶ در سن ۵۴ سالگی فوت کرد. البته بقیه افراد دریافت کننده قلب مصنوعی نتوانستند مانند کلارک و شرودر خوش شانس باشند و مدتی طولانی زندگی کنند.
منبع : ایسنا