جایزه نوبل شیمی سال ۲۰۰۰ به خاطر سنتز و توسعه کاربرد پلیمرهای رسانا به طور مشترک به آلن هیگر، آلن مک دیارمید و هیدکی شیراکاوا رسید. کشف و ابداع پلیمرهای رسانا تحول بسیار بزرگی در دانش و فناوری های الکتریکی و الکترونیکی، ساخت محصولات متنوع و بهبود زندگی بشر ایجاد کرده است.بسیاری از محصولات با کاربردهای ایده آل گرایانه، که تا پیش از آن قابل تولید نبودند یا صرفا با استفاده از فلزات به عنوان رسانا و نیمه رسانا امکان تولید داشتند، پس از کشف پلیمرهای رسانا به وجود آمدند. کشف پلیمرهای رسانا نمونه بسیار بارزی از همکاری گروهی، گفت وگوی مشترک با درک دانش دیگران، مشاهدات برنامه ریزی شده و استفاده هوشمندانه از موقعیت های تصادفی پیش آمده و بر فراز همه این ها، خلاقیت، هوش و درک و تفسیر علمی پدیده هاست. تمام این موارد و اضافه بر آن، منجر به ایجاد نقش محوری و پیش برنده در رسیدن به یک دستاورد علمی و فناوری داشته است. پلیمرها با ساختار آلی همواره به عنوان مواد نارسانا به کار رفته اند. کشف و سنتز پلیمرهای آلی رسانا با رسانایی قابل مقایسه با فلزات و حتی بیش از آن ها، بر اثر همکاری و درک متقابل و ایجاد فضای تفاهم میان متخصصان چندرشته مختلف، حتی از کشورهای مختلف بوده است.
این گروه شامل آلن مک دیارمید، متخصص شیمی آلی از ایالات متحده ولی با پیش زمینه تحصیل در نیوزیلند، آلن هیگر متخصص فیزیک نظری و تجربی از ایالات متحده و هیادکی شیراکاوا، متخصص شیمی پلیمر از ژاپن بود. فعالیت مستمر، بسیار هوشمندانه و جهت دار این گروه به همراه سایر همکاران آن ها شامل دانشجویان دوره دکتری و همکاران دوره پسادکتری در دانشکده شیمی دانشگاه پنسیلوانیا منجر به تهیه نخستین پلیمر رسانا بر پایه پلی استیلن هالوژن دارشده در سال ۱۹۷۷ شد. این کشف نقطه شروع و گسترش مفهوم و توسعه تولید انواع پلیمرهای رسانا طی بیش از دو دهه پس از آن بود.
آکادمی نوبل سوئد این سه دانشمند را به خاطر تولید این نوع پلیمرها و تاثیر آن بر دانش و زندگی بشر سزاوار دریافت جایزه نوبل شیمی در سال ۲۰۰۰ دانست. این جایزه نشانگر اهمیت فعالیت های علمی گروهی از افراد با تخصص ها و نقاط جغرافیایی مختلف و برقراری ارتباط هوشمندانه میان آن هاست، همکاری که قادر خواهد بود، پیشرفت های بزرگی را بیافریند.