یک فوران بزرگ خورشیدی به ناسا کمک کرده که «فیزیک بنیادی» جدیدی کشف کند تا به درک علت انفجارهای خورشیدی یاری برساند. کشفی که می‌تواند پیشرفتی مهم در پیش‌بینی آب‌وهوای فضایی باشد. این انفجار شامل سه نوع مختلف از فوران‌های خورشیدی بود. – این نخستین باری است که چنین رخدادی مشاهده می‌شد – «خروج جرم از تاج خورشیدی» (CME)، جت‌های [خروجی] و فوران‌های جزیی.
خروج جرم از تاج خورشیدی (CME) و جت‌های خروجی از این نظر که انرژی و ذرات مادی به فضا ارسال می‌کنند بسیار به هم شبیه‌اند، اما مورد اول، شامل فوران بزرگی است که از میدان مغناطیسی خورشید سرچشمه گرفته است. در حالی که جت خروجی، یک فوران محدود از مواد خورشیدی است. در عین حال، فوران‌های جزیی از سطح [خورشید] شروع می‌شوند و فاقد انرژی کافی برای راه یافتن به آنند و روی سطح این کره آتشین گازی سقوط کرده و به آن بازمی‌گردند.
وجود هر سه نوع این فوران‌ها به دانشمندان این امکان را می‌دهد که از دانسته‌های خود از یک نوع فوران، برای مطالعه دو فوران دیگر استفاده کنند – و این فرضیه را طرح کنند که این رخدادها اغلب احتمالا خاستگاهی مشترک دارند.
امیلی میسون، نویسنده اول این پژوهش جدید و دانشمند علوم خورشیدی در مرکز پروازهای فضایی گادرد ناسا، می‌گوید: «این رخداد، حلقه گم شده‌ای است که ما در آن می‌توانیم همه جنبه‌های [موجود در] انواع مختلف فوران‌ها را یک‌جا و شسته و رفته ببینیم. این رخداد، این مساله را روشن می‌سازد که فوران‌ها از سازوکاری یکسان، اما در مقیاس‌های مختلف ناشی می‌شوند.»
این کشف بزرگ، با یافتن دلیل اصلی و عامل اولیه [این رخداد] به دانشمندان کمک می‌کند تا پیش‌بینی کنند فوران‌های بزرگ خورشیدی (که در زمین اختلال ایجاد می‌کنند) چه زمانی اتفاق می‌افتند. رخدادهای «خروج جرم از تاج خورشیدی» مانند شراره‌های خورشیدی، می‌توانند در برخی موارد توده‌های انبوهی از ذرات با انرژی بالا آزاد کنند که ممکن است برای فضانوردان، ماهواره‌ها و به خصوص برای سایر فناوری‌ها مانند شبکه‌های برق، خطرناک باشند.
بررسی‌های بعدی می‌تواند به ناسا این امکان را بدهد، در صورتی که این فوران‌ها، تهدیدی را متوجه زمین و مریخ کنند، چند ساعت قبل از وقوع این تهدیدها از آن‌ها مطلع شود. مساله‌ای که زمان بیشتری در اختیار دانشمندان می‌گذارد تا اقدام‌های پیشگیرانه انجام دهند و از دستاوردهای بشریت در فضا محافظت کنند.