اخترشناسان خوشه‌ای عظیم از ستارگان را که قبلا ناشناخته بود و در مرکز کهکشان ما پنهان شده است، کشف کردند.
این «جمعیت ستاره‌ای باستانی» از مجموعه‌ای از ستاره‌ها تشکیل شده است و اخترشناسانی که این مجموعه را کشف کرده‌اند می‌گویند آن‌ها به دلایل مختلف شگفت‌آورند.
مرکز کهکشان راه شیری تقریبا پر از ستاره است، بسیار بیشتر از سایر مکان‌های پرستاره‌ای که در کهکشان شناخته شده است و اخترشناسان ستاره‌های تازه کشف شده را در همین منطقه پیدا کردند.
این اخترشناسان می‌گویند، به نظر می‌رسد آن‌ها از مدت‌ها پیش به مرکز کهکشان راه شیری سفر کرده و یک خوشه گوی‌مانند را درون کهکشان ما ایجاد کرده‌اند.
مرکز کهکشان راه شیری تنها ۲۵۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی قوس قرار گرفته است. این ناحیه در قرن گذشته کشف شد و اخترشناسان از آن زمان تاکنون به دنبال کسب اطلاعات بیشتر درباره آن هستند.
بیشتر این تحقیقات بر روی سیاه‌چاله بسیارعظیمی در وسط کهکشان ما متمرکز است. این مکان با یکی از متراکم‌ترین بافت‌های ستاره‌ای شناخته شده در کیهان احاطه شده و متشکل از ۲۰ میلیون ستاره است که در سراسر۲۶ میلیون سال نوری در این مرکز کهکشانی پراکنده شده‌اند.
اما دیدن این ستاره‌ها دشوار است، زیرا آن‌ها پشت توده‌ای از ابرهای گرد و غبار که نور مرئی را مسدود می‌کند، پنهان شده‌اند این ابرها باعث می‌شود این منطقه با وجود جمعیت زیادی از ستاره‌ها تاریک به نظر برسد. برای مشاهده دقیق‌تر، اخترشناسان مجبورند از تجهیزات ویژه‌ای استفاده کنند که نور را در طول موج کوتاه‌تر و طولانی‌تر جذب می‌کند.
این اخترشناسان حدس می‌زنند که سایر کهکشان‌ها هم احتمالا پدیده‌ای مشابه در مرکز خود دارند به این ترتیب که یک سیاه‌چاله مرکزی و خوشه‌ای از ستارگان در اطراف آن وجود دارد. اما فاصله نزدیک کهکشان راه شیری حاکی از آن است که دانشمندان قادرند جزئیات کافی را برای تشخیص ستاره‌های منفرد مشاهده کنند.
محققان همین کار را انجام دادند و ۷۰۰ ستاره کشف کردند، آن‌ها نه تنها روشنایی و رنگ آن بلکه شیوه حرکت آن‌ها و آن چه را که احتمالا از آن تشکیل شده‌اند تجزیه و تحلیل کرده‌اند.
محققان دریافتند که حدود هفت درصد از ستاره‌ها «قابلیت فلزی» نسبتاً کمی (یا مقادیر نسبتاً کمی از عناصر سنگین‌تر) دارند که نشان می‌دهد این ستاره‌ها مسن‌تر از سایر ستارگان و حتی مسن‌تر از حد انتظار هستند. علاوه بر این، به نظر می‌رسد آن‌ها به طور متفاوتی به سمت ستاره‌های اطراف خود حرکت می‌کنند و با سرعت بیشتر و در یک صفحه کمی متفاوت‌تر نسبت به بقیه کهکشان در چرخش هستند.
شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهد که این ستاره‌ها از جای دیگری آمده‌اند؛ یا از جایی دورتر از همین کهکشان و یا این که کلا از یک کهکشان مجاور به این جا رسیده‌اند. دانشمندان تخمین می‌زنند که مورد اول تا حدودی به این دلیل است که این ستاره‌ها بیشتر شبیه آن‌هایی هستند که در کهکشان خود ما یافت می‌شود.
این کشف در دو مقاله گزارش شده و به این ترتیب است؛ «درباره خاستگاه جمعیت ستاره‌ای کم-فلز چرخان در خوشه هسته‌ای کهکشان راه شیری» و «آشکارسازی شکل‌گیری خوشه ستاره هسته‌ای از طریق مدل‌سازی شیمی پویا» که هر دوی این مقالات در «آستروفیزیکال ژورنال لترز» امروز منتشر شدند.