دویدن یا رانینگ، نه تنها برای بهبود سلامتی بلکه به منظور رقابت، تناسب اندام، کنترل وزن، کاهش استرس و سرگرمی نیز به کار می رود. دویدن، به عنوان یک فعالیت بدنی محبوب و آسان برای اوقات فراغت، مزایای سلامتی بیشمار دیگری دارد؛ از جمله کاهش خطرات چاقی، پر فشار خونی، کاهش اختلالات چربی خون، کاهش دیابت نوع دو، سکته مغزی، استئو آرتریت و برخی سرطان ها.
در خصوص مزایای بهداشتی و سلامتی دویدن مطالعات متعددی انجام شده است. با این حال، نتایج چند مطالعه بیش از سایرین مورد توجه است. اِشنور و همکاران (2015)، سه یافته مهم را در رابطه با جاگینگ (دوی نرم و آهسته) و کلیه علل مرگ و میر گزارش کردند. این مطالعه که روی 1098 دونده و 3950 نفر فرد بی تمرین 20 تا 93 ساله و در یک دوره 12 ساله انجام گرفت، نشان داد:
- جاگینگ کردن حتی کمتر از یک ساعت در هفته یا یک مرتبه در هفته با کاهش قابل توجه خطر مرگ و میر در مقایسه با افراد بی تحرک همراه است.
- یک تا 2/4 ساعت جاگینگ در هفته (60 تا 144 دقیقه)، با تواتر 2 تا 3 مرتبه در هفته، با سرعتی کم تا متوسط، مطلوب ترین دوز تمرینی برای کاهش مرگ و میر می باشند.
- بیشتر دویدن ( 2/5 ساعت و بیشتر در هفته)، تعداد دفعات تمرینی بیشتر (بیش از سه بار در هفته) و سریع تر دویدن، در مقایسه با افراد بی تحرک و غیر دونده، با طول عمر بیشتری همراه نیست. در واقع، بین افراد بی تحرک و کسانی که تمرینات شدید جاگینگ داشتند، اختلاف معناداری از نظر میزان مرگ و میر مشاهده نشد. این موضوع، علاوه بر این که نشان دهنده یک ارتباط U شکل بین دوز جاگینگ و کلیه علل مرگ و میر است، بر از بین رفتن مزایای تمرینی دوزهای بالاتر جاگینگ نیز دلالت دارد.
لی و همکاران (2015)، در پژوهشی با عنوان دوز بهینه دویدن برای طول عمر، به دنبال پاسخ مناسب برای این سؤال بودند که آیا زیاد دویدن بهتر است یا بدتر؟
آنها ضمن بر شمردن محدودیت های تحقیقی مطالعه اشنور و همکارانش، در پایان چنین اظهار کردند که در خصوص دویدن و میزان مرگ و میر، بیشتر دویدن بهتر نیست. با این حال، برای تعیین این که آیا واقعاً بیشتر دویدن بدتر است و نتایج معکوسی در پی دارد، نیازمند داده های بیشتری هستیم و بر اساس اطلاعات موجود، نمی توان به این سؤال پاسخ داد و تحقیقات بیشتری در این خصوص باید انجام گیرد.
در پژوهش دیگری، لی و همکاران (2015)، نشان دادند که در خصوص دویدن و میزان مرگ و میر، بیشتر دویدن و بیشتر تمرین کردن بهتر نیست و در افرادی که بیش از سایرین تمرین می کردند، گرایشاتی به کاهش مزایای تمرینی مشاهده شد. با این وجود، این افراد هنوز میزان مرگ و میر کمتری نسبت به افراد بی تمرین داشتند.
شاید آخرین مطالعه جامع منتشر شده در خصوص دویدن و میزان مرگ و میر، توسط زِلکو و همکاران (2019)، انجام شده باشد. آنها در یک مرور سیستماتیک و با روش متا آنالیز، به بررسی ارتباط مشارکت در دویدن و دوز دویدن با خطر مرگ و میر ناشی از سرطان، بیماری های قلبی و عروقی و کلیه علل مرگ و میر پرداختند. برای این منظور، چهارده تحقیق و 232149 آزمودنی مورد بازنگری قرار گرفت. در مجموع، 25951 مورد مرگ در پیگیری های 5/5 تا 35 ساله ثبت شد.
نتایج نشان داد که مشارکت در دویدن در مقایسه با عدم شرکت در آن، به ترتیب با 27%، 30% و 23% کاهش خطر مرگ و میر ناشی از کلیه علل (مرگ و میر)، بیماری های قلبی و عروقی و سرطان همراه است. همچنین هیچ گرایش دوز-پاسخ معناداری برای تعداد دفعات تمرین در هفته، مدت تمرین در هفته، سرعت و حجم کل دویدن مشاهده نشد.
این یافته ها حاکی از آن است که مشارکت در تمرینات دو، صرف نظر از دوز آن، احتمالاً منجر به پیشرفت های چشمگیری در سلامت و طول عمر افراد خواهد شد. هر مقدار دویدن، حتی کمترین دوزهای تمرینی بررسی شده در تحقیقات قبلی (برای مثال، یک بار یا کمتر از یک بار در هفته، کمتر از 50 دقیقه در هفته، دویدن با سرعت کمتر از 6 مایل در ساعت و دویدن با حجم کل تمرین کمتر از 500 مت در دقیقه در هفته)، بهتر از بی تمرینی است و موجب طول عمر معنادار دونده ها می گردد، اما دوزهای بالاتر دویدن ممکن است لزوماً با کاهش میزان مرگ و میر همراه نباشند. به عبارتی دیگر، بیشتر دویدن و تمرین کردن نتایج بهتری را در پی ندارد.
مقامات و متخصصان جهانی بهداشت عمومی توصیه می کنند که افراد بزرگسال باید 150 دقیقه در هفته فعالیت بدنی متوسط تا شدید داشته باشند(مؤلف: پیاده روی آرام، گره گشا نیست). با این وجود، بسیاری از مطالعات، تأیید می کنند که دویدن به میزان کم حتی زیر حداقل دستورالعمل های فعلی (مثلاً کمتر از یک ساعت در هفته با ریتمی آهسته تا متوسط)، می تواند خطر مرگ و میر را کاهش دهد و سبب طول عمر افراد شود. این موضوع، ضمن صرفه جویی در زمان و بهره وری بهتر از آن باعث ترغیب بیشتر افراد به مشارکت در تمرینات دو به منظور بهره مند شدن از فواید سلامتی آن به عنوان یک هدف “عملی، دست یافتنی و پایدار” می شود.
انتظار می رود که دوزهای بالاتر دویدن منجر به نتایج سلامتی بهتر، مانند بهبود آمادگی جسمانی و متابولیکی شود. با این حال، برخلاف این فرض، اِشنور و همکاران پیشنهاد کردند که ممکن است بین دوز دویدن و خطر مرگ و میر ناشی از کلیه علل، یک رابطه U شکل وجود داشته باشد.
در خصوص میزان دویدن و مرگ و میر، بیشتر دویدن بهتر نیست. با این حال، برای تعیین این که آیا واقعاً بیشتر دویدن بدتر است و نتایج معکوسی در پی دارد، به مطالعات و داده های بیشتری نیاز است. بنابراین، تا زمانی که شواهد قانع کننده تری در مورد دوزهای تمرینی و مرگ و میر وجود نداشته باشد، به جای بحث در مورد این که بیشتر دویدن بهتر است یا بدتر، باید تأکید کرد که دویدن حتی به میزان کم، بسیار خوب است و فواید بیشماری دارد.
منابع:
منبع: اسپرت وب سایت