پس از شیوع کرونای ۲۰۱۹، بسیاری ناچار شده‌اند خود را در خانه قرنطینه کنند، معمولا به دلیل بروز علائمی شبیه به بیماری کرونا یا به علت تماس با فردی که به کرونا مبتلا شده یا به علت سفر به مناطق آلوده. با توجه به اینکه بیمارستان‌ها در بسیاری کشورهایی که بیماری شیوع زیاد دارد زیر فشارند و بیشتر به بیماران بدحال رسیدگی می‌کنند و اصولا بیمارستان‌ها از جاهایی هستند که باید حتی‌الامکان از آنها پرهیز کرد، ایزوله شدن در خانه راه بسیار مهمی در قطع زنجیره انتقال بیماری است.
اگر خود یا یکی از اعضای خانواده‌تان، علائم خفیف بیماری کرونا را دارید، به جای مراجعه به بیمارستان می‌توانید خود را در خانه قرنطینه کنید. این کار زمانی توصیه می‌شود که اعضای خانواده بتوانند به شخص بستری سر زده و رسیدگی کنند. در مواقع خاص، مثل نبودن تخت خالی در بیمارستان یا زمانی که رفتن به بیمارستان می‌تواند خطر داشته باشد، قرنطینه در خانه توصیه می‌شود. این برای افرادی که بیماری‌های زمینه‌ای مزمن، مثل بیماری قلبی-ریوی، سرطان و نقص ایمنی یا نارسایی کلیه دارند توصیه نمی‌شود و این افراد بهتر است فقط با دستور پزشک خود را در خانه قرنطینه کنند.
سازمان بهداشت جهانی توصیه کرده قبل از بستری فرد در خانه، کارشناس آموزش دیده بیمار و محل اقامت او و خانواده‌اش را ارزیابی کرده و مطمئن شود کسانی که در خانه می‌مانند قادر به رعایت نکات بهداشتی (بهداشت دست، بهداشت تنفسی، نظافت محیط، محدودیت جابجایی در خانه) هستند.
در صورت امکان، در مدت قرنطینه در منزل باید راه مشخصی برای ارتباط بیمار با کارشناس بهداشت یا پزشک برقرار باشد.
بیمار و خانواده‌اش باید با بهداشت فردی و توصیه‌های اولیه جلوگیری از انتقال بیماری و کنترل عفونت آشنا و در مدت بستری راهنمایی و نظارت شوند. البته چنین امکانی ممکن است همه جا وجود نداشته باشد.
اطلاعات ما درباره این ویروس هنوز کافی و کامل نیست، با این حال سازمان بهداشت جهانی توصیه‌هایی دارد برای کسانی که به کرونا مبتلا شده و علائم خفیفی دارند اما نیاز به بیمارستان ندارند یا افراد مشکوک به ابتلا که خود را در خانه قرنطینه کرده‌اند.
چه نکاتی را باید رعایت کنیم؟
- بیمار باید در اتاق با تهویه مناسب بستری شود (مثلا پنجره آن باز شود).
- حرکت بیمار در خانه محدود شود و فضای مشترک با سایر افراد خانواده به حداقل برسد. فضای مشترک با بیمار مثل آشپزخانه و دستشویی هم باید تهویه خوبی داشته باشند (پنچره ها را باز بگذارید).
- اعضای خانواده باید در اتاق‌های جداگانه بمانند، اگر این امکان وجود ندارد، باید حداقل دو متر فاصله را با بیمار حفظ کنند (مثلا در تخت‌خواب جدا بخوابند). مادران شیرده مستثنی هستند. با در نظر گرفتن فواید شیردهی و نقش ناچیز شیر مادر در انتقال ویروس‌های تنفسی، مادر بیمار می‌تواند به شیر دادن ادامه دهد. مادر در نزدیکی نوزاد باید ماسک بزند و قبل و بعد از تماس با نوزاد دست خود را بشوید و دیگر نکات ذکر شده در این مطلب را رعایت کند.
- تعداد افرادی که از بیمار مراقبت می‌کنند به حداقل برسد. بهتر است مسئولیت این کار به عهده فردی با سلامت کامل گذاشته شود که هیچ بیماری زمینه‌ای و مزمن ندارد. تا زمان بهبود کامل و رفع تمام علائم، بازدیدکننده و مهمانی نباید به خانه بیاید.
- بعد از هر تماس با بیمار یا محیط اطراف بیمار، باید دست‌ها را شست.
- قبل و بعد از تهیه غذا، قبل از خوردن غذا و بعد از رفتن به توالت باید حتما دست‌ها شسته شوند. اگر دست‌ها بوضوح کثیف نیستند، می‌توان از ژل حاوی الکل استفاده کرد ولی اگر دست‌ها بوضوح کثیفند باید با آب و صابون شسته شوند.
- بعد از شستشو با آب و صابون، برای خشک کردن دست بهتر است از دستمال کاغذی یکبار مصرف استفاده شود. اگر این امکان وجود ندارد، می توان ار حوله تمیز استفاده کرد ولی این حوله باید دائم عوض شود.
- برای جلوگیری از پخش شدن ترشحات تنفسی، بیمار تا حد ممکن باید ماسک بزند. این ماسک باید هر روز عوض شود. افرادی که دوست ندارند ماسک بزنند باید توصیه‌های بهداشتی را بدقت رعایت کنند، هنگام عطسه و سرفه، جلوی دهان و بینی خود را با دستمال کاغذی بپوشانند و بعد آن را دور بیندازند. اگر از دستمال پارچه ای استفاده می‌شود، باید مرتبا با آب و مواد شوینده شسته شوند.
- افرادی که از فرد بیمار مراقبت می‌کنند، هنگامی که در اتاق بیمار هستند باید ماسک داشته باشند و نباید به ماسکشان دست بزنند. ماسک خیس یا ماسکی که با ترشحات کثیف شده، باید بلافاصله با ماسک خشک و تمیز عوض شود. هنگام عوض کردن ماسک به قسمت جلوی آن دست نزنید و آن را از پشت (از بند آن) باز کنید. ماسک بعد از استفاده باید بلافاصله دور انداخته شود و دست‌ها شسته شوند.
- از تماس مستقیم با ترشحات بیمار (بخصوص ترشحات دهانی و تنفسی) بشدت پرهیز کنید. هنگام مراقبت و در صورت سر و کار داشتن با ادرار و مدفوع بیمار، از دستکش یکبار مصرف استفاده کنید. قبل از پوشیدن دستکش و بعد از در آوردن دستکش و ماسک دستتان را بشویید.
- از ماسک و دستکش دوباره استفاده نکنید.
- ملافه و ظروف بیمار (قاشق، بشقاب، لیوان) باید جدا باشند و بعد از استفاده، با آب و مواد شوینده (مایع ظرفشویی) شسته شوند.
- سطوح اتاق بیمار که دائم لمس می‌شوند (مثل میز کنار تخت، قاب تخت، و سایر اثاثیه اتاق) باید روزانه شسته و ضد عفونی شوند. این سطوح را در ابتدا با مواد شوینده خانگی تمیز کنید و بعد از شستشو با آب (در صورت امکان)، دوباره با وایتکس ۰.۱ درصد ضدعفونی کنید.
- دستشویی و توالت بیمار باید حداقل روزی یک بار ضدعفونی شوند. این سطوح را در ابتدا با مواد شوینده خانگی تمیز و بعد از شستشو با آب، با وایتکس ۰.۱ درصد ضدعفونی کنید.
- لباس، ملحفه و حوله‌های دست و حمام بیمار را با آب و مواد لباسشویی معمولی بشویید و کاملا خشک کنید. در صورت استفاده از ماشین لباسشویی، آنها را با آب ۶۰ تا ۹۰ درجه سانتیگراد و با مواد شوینده مخصوص ماشین لباسشویی، بشویید و کاملا خشک کنید. ملافه‌های آلوده را در یک کیسه بگذارید. لباس‌های کثیف را تکان ندهید و از تماس اجسام آلوده با پوست و لباس پرهیز کنید.
- هنگام تمیز کردن سطوح، لباس و ملافه‌های آلوده به ترشحات بیمار، از دستکش و پوشش محافظ (مثل پیش‌بند پلاستیکی) استفاده کنید. می‌توان از دستکش یکبار مصرف یا دستکش‌های ضخیم‌تر هم استفاده کرد. بعد از استفاده از دستکش‌های ضخیم، باید آنها را با صابون و مواد شوینده خانگی شست و بعد با وایتکس ۰.۱ درصد ضدعفونی کرد. بعد از استفاده از دستکش یکبارمصرف آن را دور بیندازید. قبل و بعد از استفاده از دستکش، دستتان را بشویید.
- دستکش، ماسک و سایر زباله‌های مراقبت خانگی، باید در یک سطل آشغال در دار ریخته شوند. این سطل آشغال باید در اتاق بیمار نگه داشته شود. وظیفه جمع آوری و از بین بردن زباله‌های آلوده به عفونت به عهده مراجع بهداشتی است.
- از هر گونه تماس با اجسام آلوده در اتاق بیمار خودداری کنید (مثل استفاده از مسواک، سیگار، ظرف غذا و نوشیدنی، حوله، ملافه و غیره)