بنا بر یک تحقیق جدید، افراد دارای شاخص توده بدنی (BMI) عادی که در محدوده میانی پیکر خود، اضافه‌وزن دارند، در مقایسه با کسانی که در قسمت دیگری از بدن اضافه وزن دارند، بیشتر در معرض خطر مرگ هستند.
در حال حاضر، شاخص توده بدنی، متداول‌ترین معیار متخصصان پزشکی برای سنجش سلامت، اضافه وزن یا چاقی بیش از حد است اما حالا محققان می‌گویند نسبت اندازه دور کمر به دور لگن، شاخص بسیار دقیق‌تری برای سلامت است.
شاخص توده بدنی نشانگر میزان چربی بدن بر اساس نسبت وزن به قد است و اگر بین ۱۸.۵ تا ۲۴.۹ باشد، به معنای سلامت بودن است.
شاخص کمتر از ۱۸.۵ به معنای کمبود وزن ، بین ۲۵ تا۲۹.۹ به معنای اضافه وزن و بالای ۳۰ به معنای چاقی بیش از حد است.
اما مشکل این روش اندازه‌گیری این است که محل چربی ذخیره شده در بدن افراد یا توده‌های عضلانی بدون چربی را در محاسبات خود در نظر نمی‌گیرد؛ این در حالی است که در روش اندازه‌گیری نسبت دور کمر به دور لگن، میزان وزن متمرکز در کمر به بالا و لگن به پایین را نیز منظور می‌کنند.
تحقیقات مشترک بین دانشگاه لاف‌بورو و دانشگاه سیدنی در استرالیا، بعد از سنجش وضعیت بیش از ۴۲ هزار نفر در مدت ۱۰ سال، نشان داد افرادی که دارای شاخص توده بدنی عادی هستند اما در محدوده میانی بدنشان اضافه وزن دارند، ۲۲ درصد بیشتر در معرض خطر مرگ هستند.
این تحقیقات نشان داد زنانی با نسبت دور کمر به دور لگن ۰.۸۵ یا بالاتر و مردانی با نسبت ۰.۹ یا بالاتر، دارای درصد بیشتری از چربی احشایی هستند که با بیماری‌های قلبی عروقی، بیماری و سکته، ارتباط مستقیم دارد.
پروفسور مارک هَمِر در بیانیه‌ای گفت: «تحقیقات ما تاییدکننده یافته‌های مطالعات قبلی انجام شده در مقیاس کوچکتر است و نشان می‌دهد افراد دچار چاقی در قسمت میانی بدن، حتی اگر وزن عادی داشته باشند، بیشتر در معرض خطر مرگ و میر ناشی از تمامی عوامل هستند. این خود گواه دیگری بر این است که حتی اگر در محدوده سالم وزنی قرار داشته باشیم اما حجم بیشتری از این وزن در حد وسط بدن متمرکز باشد، سلامت ما در خطر جدی قرار دارد. پیام این تحقیق این است که اگر دچار چاقی در قسمت میانی بدن باشیم، کل وزن ما هر چقدر باشد، باید برای کاهش این چربی اقدام کنیم.»
این مقاله در تاریخ ۳۰ مارس ۲۰۲۱ برای تغییر ارجاع نادرست «نسبت اندازه لگن به کمر» به «نسبت اندازه کمر به لگن»، اصلاح شده است.